Het nu volgende interview met Pradeep Hoogakker van het Sri Chinmoy Marathon Team Nederland verscheen in 2009 in het juli/augustus nummer van het blad Sport&Fitness.
Tijdens de Self-Transcendence 6 Day & 10 Day Races kwamen begin mei 76 mensen uit 15 verschillende landen bij elkaar in Queens, New York om de grenzen van hun lichaam en geest te verkennen. Er werd 6 of 10 dagen achter elkaar non-stop hardgelopen. De race werd georganiseerd door het Sri Chinmoy Marathon Team. Pradeep Hoogakker (29) deed als enige Nederlander aan deze ultramarathon mee. Sinds 9 jaar is hij leerling van meditatieleraar Sri Chinmoy, die tevens de grondlegger is van de race. In tien dagen tijd liep Pradeep 774 kilometer; bijna 75 kilometer per dag. Door deze extreme uitdaging aan te gaan kwam hij zichzelf meer dan eens tegen. Een gesprek met hem over pijn, euforie en slijtende voetzolen."Mensen vragen vaak of je niet in trance raakt als je zo lang aan het hardlopen bent. Helaas niet."
Pradeep, hoe heb je getraind voor deze ultramarathon?
De voorbereiding is zowel fysiek als mentaal. Verleden jaar heb ik voor het eerst meegedaan aan de zesdaagse, ook in New York. De ervaring van die race was eigenlijk de belangrijkste voorbereiding. Qua fysieke training probeer ik 100 kilometer per week te lopen, met lange duurlopen in het weekend die steeds in lengte toenemen. Mijn langste trainingsloop ging van Den Haag naar Amersfoort, een afstand van 110 kilometer. Daar heb ik 15 uur over gedaan. De laatste vier maanden vóór de race heb ik vanwege een blessure niet kunnen lopen. Ik heb toen op andere manieren aan mijn conditie gewerkt, onder andere door te snelwandelen op een loopband in de sportschool.
Hoe ga je tijdens de race om met pijn?
De pijn komt in twee soorten. Zo is er de pijn die wijst op een blessure en die je verhindert te lopen. Die moet je vroeg in de gaten te hebben om er iets aan te doen, bijvoorbeeld door je loopstijl te veranderen en meer te gaan wandelen. Er is ook een ander soort pijn, die eigenlijk niet gevaarlijk is maar waar je weinig aan kunt doen, zoals de pijn van een blaar of de pijn in je knieën door de constante impact van het lopen. Die pijn kun je proberen te vergeten door je totaal op andere dingen te focussen. Ik doe dat door meditatietechnieken toe te passen. Het is niet dat je het dan niet meer voelt, maar het raakt je minder. Mensen vragen vaak of je niet in trance raakt als je aan het hardlopen bent. Helaas niet. Maar het is wel zo dat je soms in een staat van zijn komt waarin je één bent met je omgeving. Je verstand staat tot op zekere hoogte uitgeschakeld, waardoor je niet constant die boodschap uit je hersenen krijgt van: pijn, stoppen! Zoals gezegd had ik veel last van brandende pijn onder de bal van mijn voeten. Dat is geen acute blessure, maar meer een soort slijtage. De vetkussentjes van je voet schuiven naar voren, waardoor voor je gevoel je botten over de grond schrapen. Geen prettig gevoel.
Heb je momenten gehad dat je wilde opgeven?
Ja. Ik begon met een soort euforie. De eerste dag heb ik dan ook veel kilometers gelopen. Maar de derde of vierde dag kom je op een soort nulpunt. Je eigen energie is op. Dingen zitten tegen en lopen niet meer zoals je ze had gepland. Dat is eigenlijk het moment dat de race echt begint en waar voor mij ook de uitdaging ligt. Je moet de ontmoedigende boodschappen van je eigen geest weten te overwinnen. Als je geest zegt ‘kappen!' moet je op jezelf kunnen terugvallen. Tijdens de race probeer ik me er heel erg bewust van te zijn dat we naast het verstand ook nog een hart hebben, een diepere laag van bewustzijn die als het ware tegengas kan geven. Het negeert de negatieve boodschap van het verstand en probeert op zijn eigen manier inspiratie te vinden om door te gaan.
Daarna komt er een fase waarin de strijd is verdwenen. Je bent dan op een punt dat je je er helemaal bij hebt neergelegd en je je eigen snelheid hebt geaccepteerd. Je baseert je gevoel van of je je goed of slecht voelt dan niet langer op hoeveel je hebt gelopen, maar op een innerlijk gevoel van rust dat je in het lopen vindt. Je bent je niet meer aan het vergelijken met anderen, maar je loopt helemaal je eigen race. Dat gevoel kwam bij mij na 6 of 7 dagen. Je komt in een soort flow, waar je nog wel pijn voelt maar vrij bent van die mentale worsteling. Er zijn geen stemmen meer die zeggen ‘opgeven'.
Wat was de zwaarste dag?
Op de vijfde dag heb ik een stuk minder gelopen als de andere dagen. Ik had toen zo'n last van de brandende pijn in mijn voeten dat ik bijna flauwviel. 's Avonds werd het zo erg dat ik niet meer op de weg lette omdat al mijn aandacht in beslag werd genomen door de pijn. Ik was half aan het struikelen. Een paar wedstrijddokters hebben er naar gekeken. Toen heb ik een nacht wat langer geslapen en minder gelopen.
Is het nog wel gezond met zoveel pijn?
Je moet je er natuurlijk goed van bewust zijn wat voor soort pijn het is. Als het een echte achillesblessure was geweest zou ik al drie keer gestopt zijn. Maar de pijn van die herhalende voetbeweging was niet riskant. Het is gewoon iets waar je mee om leert gaan. En na de race voel ik me gewoon heel erg goed. Ik voel me vitaal en mijn lichaamsfuncties zijn ook goed. In Nieuw Zeeland is daar ook onderzoek naar gedaan. Wetenschappers volgden een aantal lopers tijdens een hele zware ultrarace door de bergen met heel weinig slaap. Ze hebben alle lichaamsfuncties vóór en na de race gemeten en het bleek dat de race alleen maar positieve effecten had. Zowel voor je verstand als voor je lichaam is het een soort reinigingskuur. Door de hoge staat van paraatheid die je lichaam heeft voel je je daarna heel erg vitaal.
Hoeveel uur sliep je per nacht?
Dat verschilt nogal. Als alles goed gaat slaap ik drie á vier uur per nacht. Midden in de race heb ik een keer zes uur en een keer acht uur geslapen. De laatste keer was eigenlijk een ongelukje. Ik wilde maar twee uur slapen, maar het werden er uiteindelijk acht. Het lichaam besluit soms anders dan je van plan was.
Voor zoiets heb je zeker redelijk goede schoenen nodig?
Ik gebruikte in totaal vijf paar. Normaal wisselde ik elke drie uur van schoenen. Zo krijg je minder last van blaren en blijft de vering op peil. Ik had twee paar licht gebruikte schoenen en drie paar nieuwe schoenen. Maar ze zijn niet versleten, hoor.
Wat opvalt aan deze race is dat vrouwen totaal niet onder doen voor mannen.
Nee, zeker niet. Bij de 6-daagse was de uiteindelijke winnaar een vrouw. Bij de 10-daagse waren de eerste twee mannen semi-profs, maar daarna kwam er een vrouw.
Ik denk dat vrouwen het in deze races zo goed doen omdat de pijngrens bij vrouwen anders ligt dan bij mannen. Vrouwen kunnen volgens mij meer ongemak verdragen dan mannen. Misschien heeft dat ook een evolutionaire oorzaak, omdat vrouwen de barenspijn kennen. En een grote valkuil bij deze race is te gaan wedijveren met anderen. Als je een grote competitiedrang hebt ben je geneigd om bij jezelf een blessure te forceren. Ik denk dat vrouwen meer hun eigen race lopen en dat mannen meer geneigd zijn om een onderlinge strijd aan te gaan en zichzelf soms forceren. Op een gegeven moment worden ze dan overvallen door een zware blessure.
Wat zijn je doelen na deze race?
Mijn droom is om ooit de langste race ter wereld te lopen: de 3100 mijl race. Dan loop je bijna twee maanden lang op een rondje van minder dan een kilometer een race van bijna 5000 kilometer. Ik hoop dat binnen twee á drie jaar een keer te doen.
Laatste vraag: waarom doe je dit eigenlijk?
Om de ervaringen die je krijgt. Via mijn meditatiecentrum ben ik ermee begonnen. Meditatie is een hulpmiddel om rust, vrede en gelukzaligheid van binnen te ervaren en uiteindelijk in een staat van zijn te komen. Ook met hardlopen kan je in zo'n soort staat komen, hoewel het heel anders is dan meditatie. Maar er zijn momenten tijdens de race dat je verstand helemaal uit staat en je als het ware de zonopgang, de vogels en de bloemen voelt in- en uitademen op hetzelfde ritme. Het is als de hartslag van het universum in jezelf. Op de achtergrond gaat dat wel gepaard met de vermoeidheid en pijn van de race, naar tegelijkertijd is het heel erg vervullend. Het is een bevrediging die weken en maanden na de race nog bij me blijft.